ποιήμα

Δεν την πίστεψε για πατρίδα του τη Λευκωσία Έφυγε με τον καημό της κομμένης ρίζας Το καρπούζι ήταν πιο γλυκό, το ψωμί πιο νόστιμο τίποτε δεν έβρισκε της αρεσκείας του. Ήταν που στο μυαλό του τριγυρνούσε το Λευκόνοικο άλλης ψυχής αγάπη Όλα τα χρόνια του, ήταν ζυμωμένα με τη γη του Όνειρα δουλεμένα τίμια ’Στάζαν ιδρώτα και καλοσύνη Δεν του ήταν εύκολο να αποδεχθεί τη νέα κατάσταση Της άξενης γης Του ανοίκειου Κι ας ήταν κομμάτι από την ίδια πατρίδα Ο παππούς Κυριάκος είχε για σπίτι του μόνο το Λευκόνοικο

Χορτάριασε το σπίτι μας, μητέρα Ποιος περπατάει με θράσος στο σαλόνι; Ποιος ακουμπάει το αίμα μας; Οι άνεμοι είναι εκεί κι ας μην τους βλέπεις Πήραν να ξεριζώνουν τα φιλιά μας 43 χρόνια Δεν πρόλαβες να κλείσεις το παράθυρο Έμπαινε μέσα η θάλασσα Η θεία Νίκη επέμενε να πάρει το άλμπουμ με τις φωτογραφίες Θα γυρίσουμε, της είπες Αν ήξερες Αν ξέραμε Θα ήταν αλλιώς η αγάπη Έτσι να μίλαγες στις φλέβες μας φωνή θαλασσινή Γιατί τα λόγια μας; Γιατί τα μάτια μας; Τώρα τα όνειρα θα κείτονται αγνώριστα απ' τη μεριά του ήλιου Μου λείπεις θάλασσα Μου λείπει η ελευθερία σου…